30 yaşımda kucağımda oğlum, yanımda eşimle yeni yarınlar yeni umutlar demiştim di mi doğum günümde.. İlk değişikliğim geldi, artık bir işim yok.. İşsiz bir iç mimar, alerjik bi bebe annesine iş verecek varsa tekliflere açığım :) Neyse şimdi Doruk beyin doğum günü hazırlıklarına sardım da bir süre götürür beni bu şekilde, sonrası muamma.. Elbet buluruz bir çıkar yol..
Uzun süredir (yani bana göre uzun bir süre) çalışıyordum eski firmada, bir çok arkadaşlık edindim, güzel insanlar birikti hayatımda.. Ofiste olmayanları telefonla aradığımda daha yeni geldin nereye gidiyorsun(doğum izninden dönmüştüm Mart ayında), kalsaydın keşke, iyi anlaşıyorduk üzüldüm yaa gibi şeyler duydum.. Sağ olsunlar, karşılıklı düşüncelerimiz, iyi anlaşırdık hakikaten. Ağlamayacağım demiştim zaten kendime, ağlayacak bir şey yok güle oynaya çık.. Sabahtan akşama kahrımızı çeken montör arkadaşları aradım, hakkınızı helal edin ben gidiyorum dedim de işte ondan sonra ağladım, ağlattılar beni.. Gitmeyin Aslı hanım, siz de giderseniz ne yaparız gibi söylüyordu telefonda dedim deme öyle şeyler inşallah başka zaman daha iyi şartlarda karşılaşırız.. Ama yok hala söylüyo aynı şekilde, bak şimdi ağlıcam dedim de ağladım zaten.. Hepsi çok iyi çocuklardı, hiç bir şantiyemde zorluk çıkartmadılar sağolsunlar.
Babam geldi sonra aklıma.. Çalıştığı firma kış ayında kapanacaktı da o kendinden çok yanındakileri düşünüyordu. Yakacak odunları var mıydı, çocuklar okula gidiyordu kitap defter masrafları, onlar bunlar.. Çan'da büyüdüm ben, Çan çocuğuyum. Küçücüktü orası, öyle süslü caddelerimiz, kokoş kafeteryalarımız olmadı. Doğanın içinde büyüdük, sokakta büyüdük, insanlarla büyüdük.. Herkes birbirini tanır, beni tanımasa babamı tanır olmadı annemi tanır. Elbet bi yerden bi şekilde tanışıklık durumu vardı. Selam verirler birbirlerine, yol verirler, evlerine bırakırlar.. Bu koca şehirde insanlar birbirlerini düşünmezler, aman ne halin varsa gör derler ama bizler öyle değiliz işte.. Belki de küçük yerde büyümenin avantajıdır hep gülmek ve hemencecik herkesle konuşabilmek, hemen bıdı bıdı başlarının etini yemek.. Benim oğlan da alerjik zaten diye hikayemizi anlatmak :)
Neyse işte aslında her son yeni bir başlangıçtır ve bakalım bizim başlangıcımız ne olacak.. Şimdi biraz annelik yapma zamanı, Doruk, biraz daha Doruk ve hep Doruk şekli..
Oğlumla yeni yerler keşfedelim, belki kanguruyla belki arabasıyla her yerleri gezelim, görelim, öğrenelim..
Güzel günler bizimle olacak inşallah..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder